Już za chwilę Nasz Wielki Dzień. Na tę chwilę mamy mnóstwo nerwów, które bynajmniej nie wynikają z naszego zdenerwowania zbliżającym się ślubem, a niepoważnymi gośćmi, którzy myślą, że mają prawo do podejmowania jakichkolwiek decyzji w kwestii NASZEGO dnia ślubu.
Ale nie o tym chciałam
Jestem szczęśliwa. Wiem, że za chwilę będę żoną najwspanialszego człowieka na świecie. Człowieka, którego kocham i któremu ufam nade wszystko. Człowieka za którym skoczyłabym w ogień. Upartego do granic możliwości, nerwowego, złośliwego, czasem leniwego, kompletnie niezorganizowanego, niesystematycznego człowieka, który kocha mnie nad życie. Gdzieś pośród tysięcy ludzi odnaleźliśmy się. Nie było i nie jest jak w bajce. Ale to nie ważne. Razem damy sobie radę ze wszystkim.
Jestem szczęśliwa. Nie myślałam, że kiedykolwiek świadomość bycia czyjąś żoną będzie napełniała mnie taką radością i wywoływała taki uśmiech na twarzy i spokój w sercu. W jaki sposób, ograniczenie mojej osoby formą małżeństwa może dawać mi szczęście? Jakim cudem bycie zależnym od drugiej osoby i odpowiedzialnym za nią może dawać poczucie wolności? Czy to właśnie jest MIŁOŚĆ?
Jestem szczęśliwa, i nigdy nie przypuszczałabym, że ślub, którego tak nie chciałam da mi to szczęście. Dzięki temu uświadomiłam sobie, co tak naprawdę jest dla mnie w życiu ważne. Wiem, że gdybym miała jeszcze raz podejmować decyzję, to byłoby inaczej. Skromniej, intymniej. Wiem, że nie potrzebujemy setki gości, bogatej sali, DJ'a, fotografa, kamerzysty. To nie jest istotne. Wtedy bylibyśmy tylko MY, rodzice i świadkowie. Góry, lasy, kosodrzewina, zapach świerku i szum potoków i wodospadów. Byłoby inaczej.
Jak będzie teraz? Zaraz się przekonamy. Już niedługo. Mam nadzieję, że w całym tym chaosie błysku i blasku ceremonia będzie miała intymny charakter. Odnajdziemy wybrane przez nas pieśni, czytane przez bliskich czytania i nas samych ślubujących sobie Miłość, Wierność i Uczciwość Małżeńską oraz że będziemy ze sobą aż do śmierci.
Życie Nam się zaczyna. Przed Nami cała wieczność <3
